18 تیر سالروز تولد خانم نیوشا ضیغمی و وبلاگم

هوراااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا

وبلاگم دوســـــــــــــــــــــا له شد

نیوشا ضیغمی 29 ساله شد.

 

 

خانم نیوشا ضیغمی

وقتی به دنیا اومدی داشت بارون می اومد

فرشته ها داشتن گریه می کردن

آخه یکی ازشون کم شده بود 

 

 

در مورد وبلاگم هر نظری دارید اگه بگید خوشحال میشم

 

 

 

 

گل‌شیفته فراهانی که این روزها با «درباره الی...» بر پرده سالن‌های سینمای تهران است، در پروژه تازه کارگردان رولند جافی که یک فیلم درام است،در نقش لیلا با او همکاری می‌‌کند. این فیلم در مرحله پیش تولید قرار دارد و اکران‌اش برای سال 2010 برنامه ریزی شده است. مهم‌ترین آثار جافی در مقام کارگردان، فیلم‌های «ماموریت» (با بازی رابرت دنیرو و جرمی آیرونز) و همچنین تریلر سیاسی متعهدانه «کشتزارهای مرگ» است که هینگ اس نگور برای بازی در این فیلم توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را بگیرد. سایت «سینمای ما» به زودی اطلاعات تازه‌ای درباره داستان و دیگر مشخصات این فیلم در اختیار علاقه‌مندان سینما خواهد گذاشت. نام این فیلم فعلا There Be Dragons اعلام شده است.

 

مهتاب کرامتی، بازیگر جوان و مطرح سینما، سال 1375 وارد کلاس‌های بازیگری امین تارخ شد و شش ماه بعد، برای بازی در مجموعه تلویزیونی تاریخی «مردان آنجلس» انتخاب شد. او دوازده سال است که در رشته سینما فعالیت دارد، ولی با وجود بازی در فیلم‌ها و مجموعه‌های دیگر، هنوز هم خیلی از مردم او را با همین مجموعه می‌شناسند. «مردی از جنس بلور» اولین فیلم ‌سینمایی اوست.در این سال‌ها او در فیلم‌هایی مثل «مرد بارانی»، «مومیایی 3»، «بهشت از آن تو»، «ملاقات با طوطی»، «هشت پا»، «حس پنهان»، «زن‌ها فرشته‌اند» و «رستگاری در هشت و بیست دقیقه» بازی کرده است. بازی در مجموعه «خاک سرخ» ابراهیم حاتمی‌کیا در کنار پرویز پرستویی، از دیگر کارهای مطرح تلویزیونی این بازیگر است.

او سال قبل چهار فیلم سینمایی روی پرده داشت که در آنها نقش‌های متفاوتی را تجربه کرد. در آخرین روزهای سال قبل برای فیلم «بیست» (ساخته عبدالرضا کاهانی) جایزه بهترین بازیگر زن نقش مکمل را از جشنواره فیلم فجر گرفت. این فیلم نوروز امسال روی پرده سینماها رفت. او در این فیلم با چهره کاملاً متفاوت، نقش زنی از محله های پایین شهر را بازی می کند که به دلیل بسته شدن رستورانی که در آن کار می کند ، بیکار می‌شود. کرامتی در کنار فعالیت‌های هنری خود، نماینده سازمان یونیسف در ایران هم هست. او که این فعالیت را جزء دغدغه‌های اصلی خود می‌داند، وقت زیادی را صرف آن می‌کند و دوست دارد که سینما و هنرهای دیگر را با فعالیت‌های یونیسف پیوند بدهد. زمانی که قرار شد «دوچرخه» گفت‌وگوی اختصاصی با مهتاب کرامتی داشته باشد، او در یکی از سفرهای کاری یونیسفی خود به چند نقطه ایران بود. به همین دلیل در کنار صحبت در باره همکاری او با یونیسف، در باره این سفر هم حرف زده‌ایم. مثل تمام گفت‌وگوهای ویژه قبلی دوچرخه با هنرمندان، محور اصلی صحبت با کرامتی هم دوران کودکی و نوجوانی او و علاقه‌های هنری‌اش در این دوران است. ولی مگر می‌شود با مهتاب کرامتی گفت‌وگو کرد و حرفی از سازمان یونیسف و همکاری او با این سازمان مطرح نشود.

* بازیگری رویای نوجوانی‌تان بود؟

بله. از دوران کودکی این علاقه در من بود و هیچ‌وقت آن روزها را فراموش نمی کنم. تماشاگران نمایش‌های آن دوران من و خواهرانم، اعضای خانواده بودند. آنها را مجبور می‌کردیم بنشینند و نمایش‌های ما را تماشا کنند. من و خواهر بزرگ ترم یک تخت دو طبقه داشتیم و وقت های زیادی را با یکدیگر سر می‌کردیم. او همیشه به عنوان سرگروه عمل می‌کرد. کتاب‌هایی را که دوست داشتیم و قبل از این خوانده بودیم، تمرین می‌کردیم و علاقه‌مند بودیم آنها را اجرا کنیم. هرچه‌قدر که این نمایش‌ها کودکانه بود،ولی برایمان اهمیت زیادی نداشت. این نمایش‌ها که بیشتر شبیه یک بازی بود، برایم به صورت یک خاطره خوش باقی مانده است. با پارچه‌های مختلف برای خودمان لباس درست می‌کردیم و هنگام نمایش آنها را می پوشیدیم. این علاقه همیشه در من وجود داشت و یکی از بازی‌های دوران کودکی و نوجوانی من با بزرگ ترها همین بود. در مدرسه هم همیشه کار تئاتر را دنبال می‌کردم و از همان زمان دوست داشتم که حرفه بازیگری را ادامه دهم. ولی خب، رشته تحصیلی‌‌ام نه بازیگری که میکروبیولوژی است. خانواده‌ام به تحصیل در زمینه علم خیلی اهمیت می‌دادند. دو خواهر دارم و خواهر بزرگ ترم دکتر داروساز است. مادرم از زمانی که یادم می‌آید درس می‌خواند و یادم می‌آید، که ما همه با هم دانشجو بودیم. مادرم مهندس صنایع غذایی و استاد دانشگاه است. خواهر کوچک ترم هم که دارد تحصیل می‌کند.
بعد از تمام شدن تحصیل دانشگاهی‌ام، سعی کردم کلاس‌های بازیگری را شروع کنم و از این طریق وارد فعالیت‌های هنری بشوم.

* یعنی اول درس های دانشگاه را خواندید و بعد گفتید حالا وقتش رسیده که بروم سراغ سینما و بازیگری؟

همین الان هم به نوجوانان و جوانان علاقه‌مند پیشنهاد می‌کنم فکر نکنند بعد از این که دیپلم را گرفتند، بهترین کار این است که جذب بازار کار سینما شوند. به نظر من آنها باید یک کار دیگر در کنار کار سینما داشته باشند. حداقل این که امرار معاش آنها از طریق کار دیگری باشد تا بتوانند به این حرفه به صورت دیگری نگاه کنند و نه فقط به عنوان حرفه‌ای برای پول در آوردن.

* کارگردانی نمایش‌های دوران کودکی و نوجوانی با شما بود یا خواهرتان؟

او همیشه لیدر(هدایت کننده) بود. ولی کار خیلی جالبی که می‌کردیم این بود که هر بار شخصیت‌های نمایش‌ها را جابه جا می‌کردیم. یعنی هر بار که نمایشی را دوبار اجرا می‌کردیم، جای شخصیت‌ها را با هم عوض کرده و هر دوی ما هر دو نقش را بازی می‌کردیم. این کار تجربه خیلی لذت‌بخش و خوبی بود.

با پگاه آهنگرانی در آتش سبز/عکس : محسن رسول اف

* به این ترتیب، کتاب هم زیاد می‌خواندید تا بتوانید نمایش‌های بیشتری اجرا کنید.

بی‌نهایت. همین الان هم خیلی کتاب می‌خوانم. من با خانواده زندگی می‌کنم و خیلی وقت‌ها مادرم می‌گوید «خدا نکنه کتاب به دستت بگیری.» تا کتاب را تمام نکنم، آن را به زمین نمی‌گذارم. داستان‌های مصور را خیلی دوست داشتم. خاطرات خیلی زیادی از کتاب‌های «تن‌تن و میلو» داشته و دارم. این کتاب‌ها، داستان‌های سینمایی خیلی خوبی دارند و می‌توان براساس آنها، فیلم‌های جذابی برای بچه‌ها ساخت. حتی همین الان هر چند وقت یک بار که حالم کمی بد می‌شود، به سراغ این کتاب‌ها می‌روم و یک «تور تن‌تن و میلو» به راه می‌اندازم. خواندن آنها انرژی تازه‌ای به من می‌دهد.

* هنوز هم کتاب‌های دوران کودکی و نوجوانی‌تان را دارید؟

بله. آنها بخش مهمی از خاطرات آن دوران هستند. خود آن دوران تمام شده، ولی یادگارهای آن مرا به آن روزها می‌برد.

* حالا که به دوران نوجوانی‌تان فکر می‌کنید، احساس رضایت می‌کنید؟

می‌خواهم دوباره به کمی قبل از آن، یعنی کودکی برگردم. از همان زمان بچه خیلی شیطانی بودم.

* یعنی دیوار راست را می‌گرفتید و بالا می‌رفتید؟!

بله، دقیقاً همین‌طور است. ما سه خواهر بودیم و همه چیز را روی سرمان می‌گذاشتیم. حتی بعضی وقت‌ها ندانم‌کاری‌های خطرناکی می‌کردیم ، مثلاً در آشپزخانه چیزی را به آتش می‌کشیدیم و البته بعد هم سروکارمان با تنبیه بود. بدترین تنبیه این بود که حق تماشای برنامه‌های کودک را نداشتیم. ولی کتاب خواندن به من آرامش خاصی می‌داد و آرامم می‌کرد. مطالعه ذهنم را کاملاً درگیر می‌کرد و اگر کسی با من صحبت می‌کرد، نمی‌شنیدم. یک جورهایی در مطالعه غرق می‌شدم. اولین رمانی که به پیشنهاد مادرم خواندم «بابا لنگ‌دراز» بود. الان کارتون آن را تلویزیون نشان می‌دهد و بچه‌ها هم خیلی دوستش دارند.

با گریمی متفاوت در «بیست»/عکس : جواد جلالی

* پس در حقیقت مادرتان برای این که جلوی شیطنت‌های شما را بگیرد، کتاب به شما ‌داد و کتابخوان‌تان کرد؟

دقیقاً. این مسئله علاقه مرا به مطالعه سازمان داد. بزرگ ترین سرگرمی من بعد از فیلم ، کتاب خواندن است. کتاب چیزی است که همیشه در دسترس است و به همین دلیل، زمان بیشتری از اوقات فراغت مرا می‌گیرد.

* زمان اجرای آن نمایش‌های بچگانه، هیچ وقت فکر می‌کردید روزی بازیگر سینما شوید و در مقابل دوربین نقش بازی کنید؟

هیچ وقت و به هیچ عنوان. حتی زمانی که درسم تمام شد، هنوز به این مسئله فکر نمی‌کردم. یادم می‌آید در صف نمایش «عشق آباد»، حبیب رضایی را که از دوستان خانوادگی‌مان بود، دیدم و پرسیدم چه‌کار می‌کنی؟ او گفت در حال کار بر روی مجموعه «خانه سبز» است. کنجکاو شدم و پرسیدم از چه طریقی کار هنری را شروع کرده است. من هم به بازیگری علاقه‌مند بودم و می‌خواستم وارد این حرفه شوم. ولی می‌خواستم این کار به صورت آکادمیک باشد. تا قبل از آن چند بار هم به صورت‌های مختلف دعوت به بازی در فیلم شده بودم. ولی فکر می‌کردم این نوع ورود، نمی‌تواند ورود خوب و درستی باشد. او به من کلاس‌های آزاد بازیگری آقای تارخ را پیشنهاد کرد. در دوره دوم این کلاس ثبت‌نام کردم. حتی آن زمان هم فکر می‌کردم فقط به این کلاس‌ها می‌روم و چیزی یاد می‌گیرم. تصورش را هم نمی‌کردم که این کار به بازیگر شدنم منتهی می‌شود.

* پس از ظاهر شدن در جلوی دوربین، سینما را چه‌طور دیدید؟ شبیه همان چیزی بود که قبل از آن تصورش را می‌کردید؟

شاید آشنایی من با بازیگری، بیشتر یک آشنایی تئاتری بود و قطعاً آن می‌توانست برایم خیلی ملموس‌تر باشد. سینما در همان کار اول، کار خیلی سنگینی بود و همان اول تمام سختی‌های کار را به من نشان داد. فهمیدم که به هیچ وجه این حرفه، با خوشی و تفریح همراه نیست، ابداً! سختی کار خیلی بیشتر و فراتر از آن چیزی است که ما و یا نوجوانان فکر می‌کنیم.

صحنه ای از« هشت پا» / عکس: احمد احمدی

* به عنوان یک بازیگر چه‌طور با این سختی‌ها کنار آمدید؟

دلم می‌خواهد که به این موضوع اشاره کنم ، هر روز که می‌گذرد شرایط تغییر می‌کند. قطعاً شرایط نوجوان و جوان امروزی با شرایطی که من داشتم (و شاید مربوط به یک زمان خیلی دور هم نباشد) متفاوت است. این روزها دید خانواده‌ها متفاوت شده است. در حال حاضر، خانواده‌های ما پذیرفته‌اند که سینمای ما مسیر متفاوت و خوبی را طی می‌کند. شاید آن روزها ما باید به خانواده‌هایمان پاسخ داده و یا آنها را قانع می‌کردیم که باید به کلاس‌های بازیگری برویم. ولی حالا می‌بینم که پدر و مادرها، فرزندان خود را پس از آن که دیپلم گرفتند، به کلاس‌های بازیگری می‌فرستند تا بیکار نباشند. این کار خوبی است، ولی این احتمال وجود دارد که این جوانی که به این کلاس‌ها می‌رود، واقعاً علاقه‌ای به بازیگری نداشته باشد. برای ورود به این کلاس‌ها، واقعاً باید عشق و علاقه داشت. کسی که به این کار علاقه دارد، وقت زیادی باید برای آن بگذارد و این مسئله باید خودش را به شکل آشکاری نشان دهد. وقتی هدف آدم ایده‌آل باشد، سختی‌های کار را هم تحمل می‌کند.

* پس سختی‌های کار را از همان ابتدا پذیرفتید؟

الگوهای خیلی خوبی برای کار داشتم و خوشبختانه در شروع کارم با آقای پرویز پرستویی کار کردم. او الگوی خیلی خوبی برای من بود، زیرا در کنار اخلاق حرفه‌ای، صبر و تحمل فوق‌العاده‌ای دارد. یکی از مهم‌ترین درس‌های بازیگری این است که همیشه سر وقت در محل فیلم‌برداری حاضر باشی. بعضی‌ها فکر می‌کنند بازیگران تنبل هستند و دیر از خواب بلند می‌شوند. من این را در بازیگران خوب کشورمان نمی‌بینم. جوان‌ها و نوجوان‌ها اگر می‌خواهند این کار را شروع کنند، خیلی خوب است که نکته‌های مثبت را بگیرند و پرورش دهند. آنها باید بدانند که به هرحال به عنوان یک الگو، باید بهتر عمل کنند. ما بازیگران کمتر حق اشتباه داریم، ‌زیرا دیده می‌شویم. برای مثال مردم دوست ندارند ما در کوچه‌ و خیابان قانون راهنمایی و رانندگی را جدی نگیریم، یا در کل به قانون احترام نگذاریم. شاید اگر کسی مرا نمی‌شناخت، می‌توانستم راحت‌تر رانندگی و یا حتی زندگی کنم. اما الان چون دیده می‌شوم، باید مراقب کارهایم باشم، ‌زیرا نوع رفتار و عمل من می‌تواند یک الگوی خوب یا بد به آنها بدهد.

* با توجه به آنچه که گفتید،شما هم برای بازیگر شدن مجبور بودید خانواده را قانع کنید؟

بله، قطعاً. آنها راضی نبودند من وارد این حرفه شوم. البته به آنها حق می‌دهم. ذهنیتی که آنها از سینما و بازیگری داشتند، سینمای قبل از انقلاب بود که برایشان خیلی جذاب نبود. من به خانواده‌ام گفتم می‌توانم در این حرفه کار کرده و ثابت کنم که می‌شود بسیار مثبت و سالم زندگی کرد و جلو رفت. حالا هم خیلی خوشحالم که پدر و مادر و خانواده‌ام به دلیل حرفه‌ای که دارم، به من افتخار می‌کنند.


* در دوازده سالی که فعالیت حرفه‌ای بازیگری داشته‌اید، شما را هیچ‌وقت در فیلمی که برای بچه‌ها ساخته می‌شود، ندیده‌ایم. چرا؟ پیشنهادی نداشته‌اید؟

سال قبل یکی از مهمانان جشنواره فیلم کودک و نوجوان همدان بودم. وقتی به جشنواره دعوت شدم، با حسرت پرسیدم مگر ما فیلم کودک و نوجوان هم داریم؟ تعداد فیلم‌هایی که برای بچه‌ها ساخته می‌شود، با گذشت زمان آن‌قدر کم شده که حالا دیگر اصلاً این فیلم‌ها به چشم نمی‌آید. در صورتی که سینمای ما واقعاً توانایی تولید این گونه فیلم‌ها را دارد. کشور ما جمعیت جوان و نوجوان خیلی زیادی دارد. اگر کارگردانان ما حمایت شوند، مطمئن هستم که به سراغ ساخت فیلم کودک و نوجوان می‌روند. ما فیلم‌سازان خیلی خوبی داریم که این روزها دیگر برای بچه‌ها فیلم نمی‌سازند، مثل آقای کیومرث پوراحمد. در عین حال، این بدشانسی را داشته‌ام که هیچ وقت بازی در یکی از فیلم‌های کودک و نوجوان به من پیشنهاد نشده است. خیلی دوست دارم این اتفاق بیفتد و بازیگر یکی از این فیلم‌ها باشم. تجربه بازی در چنین فیلمی برایم جذاب است.

* در کنار فعالیت‌های بازیگری، با سازمان یونیسف هم همکاری دارید. برای خوانندگان دوچرخه می‌گویید وظیفه این سازمان چیست و شما چه‌کار می‌کنید؟

یونیسف، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل است. در واقع یکی از شاخه‌های سازمان ملل است، اما تمام فعالیت آن مربوط به کودکان و نوجوانان است. ما وقتی در باره کودک و نوجوان صحبت می‌کنیم، حداکثر سن را هیجده سال در نظر می‌گیریم، که مخاطب های نشریه شما را هم در بر می‌گیرد. هدف سنی یونیسف و دوچرخه یکی است. شما برای کودکان هم کار می‌کنید؟


* کودکان هم بله. ولی مخاطب های اصلی دوچرخه نوجوانان هستند.

خب، یونیسف طرح ‌های مختلفی دارد و تمام تلاش خود را می‌کند تا در زمینه آموزش کودکان و نوجوانان و تمام نهادهایی که در ارتباط با کودکان و نوجوانان هستند، کار و فعالیت کند. این طرح‌ها شامل سلامت بچه‌ها، حقوق، تغذیه، آموزش و پرورش آنها و همچنین توانمندی مادران می‌شود. یکی از این طرح‌ها کاری است که یونیسف پیشگام آن بوده و الان به عنوان یک همراه با دولت ایران فعالیت می‌کند. ذکر این نکته لازم است که تمام طرح های یونیسف یک پشتیبان دولتی دارد.

* نوجوانان چگونه می‌توانند با یونیسف همکاری کنند؟

در این زمینه در حال تدارک برنامه‌ای هستیم که بچه‌ها در آن مشارکت بیشتری داشته باشند. خیلی‌ها فکر می‌کنند چون یونیسف یک سازمان بین‌المللی است، داخل شدن به آن خیلی سخت است. ولی اصلاً این‌طور نیست. همه ما آشنایی‌مان با یونیسف از طریق کارت‌های تبریکی است که در کتابفروشی‌ها به فروش می‌رود. خرید این کارت‌ها یکی از بهترین راه‌های کمک و همکاری بچه‌ها و بزرگ‌ترها به یونیسف است. خرید محصولات یونیسف که همه جا در دسترس است، یک همکاری خوب با این سازمان است. بچه‌ها اگر می‌خواهند برای تولد دوستان و آشنایان خود کادویی بخرند، می‌توانند محصولات یونیسف را انتخاب کنند، آنها باید بدانند با این خرید، به بچه‌های سرزمین خودشان کمک می‌کنند. آنها فکر نکنند یونیسف ایران برای بچه‌های سرزمین‌های دیگر کار و فعالیت می‌کند. یونیسف ایران برای بچه‌های ایران کار می‌کند و بچه‌های مناطق محروم (12 شهرستان در سه استان هرمزگان، سیستان و بلوچستان و آذربایجان غربی) از آن جمله اند. یونیسف طرح‌های مختلفی هم با دیگر سازمان‌های غیردولتی دارد.

* همکاری دیگری از طرف نوجوانان پیش‌بینی شده است؟

داریم طرحی را شروع می‌کنیم که امیدواریم به نتیجه برسد. بسیاری از نوجوانان و جوانان وقتی مرا می‌بینند، همین سؤال شما را تکرار می‌کنند و می‌پرسند ما چه‌طور می‌توانیم همکاری نزدیک‌تر و بیشتری با یونیسف داشته باشیم؟ فکر می‌کنم با افتتاح باشگاه دوستان یونیسف، این مسئله تا حد زیادی حل شود. با افتتاح این باشگاه، هم بچه‌ها و هم دیگر علاقه‌مندان می‌توانند از برنامه‌های یونیسف باخبر شوند و در کارهای آن مشارکت و همکاری داشته باشند. با این کار، ارتباط بچه‌ها و عموم مردم با یونیسف، خیلی بیشتر و نزدیک‌تر می‌شود.

* اخیراً سفرهای زیادی داشته‌اید. این سفرها به چه منظوری بوده است؟

در درون یونیسف چند طرح مختلف وجود دارد که بیشترمربوط به منطقه های محروم کشور است. یونیسف برای رسیدگی به نوع انجام کار، باید بازدیدهایی از این منطقه‌ها داشته باشد. این بازدیدها برای این است که ببینیم چه کارهایی صورت گرفته و چه کارهای دیگری لازم است تا صورت گیرد. من هم ترجیح می‌دهم به عنوان یک همراه در کنار آنها باشم و دوستان یونیسف هم از این موضوع استقبال کرده اند. ما در کنار هم سعی می‌کنیم بازتاب این سفرها را بیشتر نشان دهیم تا این سؤال هم برای نوجوانان و هم برای بزرگ ترها مطرح شود که یونیسف در ایران چه کارهایی می‌کند و چه اتفاق‌هایی را به وجود می‌آورد؟ سفر قبلی ما به ارومیه بود و از چند شهرستان اطراف آن هم بازدید کردیم. این سفر به خاطر طرح مکملی بود که در زمینه تغذیه، سلامت و رشد کودک و ثبت تولد اتفاق می‌افتاد. معمولاً در منطقه‌های محروم، آموزش کودکان پیش از ورود به دبستان وجود ندارد. این طرح در خدمت این هدف است که این مشکل را حل کند. این کار با راه‌اندازی طرح «روستا- مهدها»، جنبه عملی به خودش گرفته است. در این محل، کودکان، آموزش‌های پیش دبستانی را می‌بینند، این کار با راه‌اندازی 42 مرکز شروع شد و با همکاری دولت این حرکت ادامه پیدا کرد. خوشحالم اعلام کنم که در حال حاضر این تعداد در کل کشور به
پنج هزار تا رسیده است. ولی با توجه به تعداد هفتاد هزار روستایی که داریم، تعداد این «روستا- مهدها» باید بیشتر و بیشتر شود. در جریان این سفرها به این «روستا- مهدها» سر زدیم و از نزدیک دیدیم که آنها چگونه کار می‌کنند و بچه‌ها چه وضعیتی دارند. بخش مهمی از کار بچه‌ها در این مرکزها بازی کردن است که به کمک آن، خیلی چیزها را یاد می‌گیرند. یک وعده غذای گرم هم به آنها داده می‌شود، تا فقر غذایی را که بچه‌های این منطقه ها با آن درگیر هستند، کم کند.

* در کنار بازی‌های بچه‌ها، شما برای آنها نقش هم بازی می‌کنید؟ مثلاً یک تئاتر کوتاه؟ یا این که بیشتر به وظیفه یونیسفی‌تان می‌رسید؟

می‌شود گفت هم نماینده یونیسف هستم و برایشان بازی هم می‌کنم، این دو را نمی‌شود از هم جدا کرد. در سطح عمومی، هر کس مرا می‌بیند، نام یونیسف به ذهنش می‌رسد و هر کس نام یونیسف را می‌شنود، به یاد من می‌افتد.

* جوری صحبت می کنید که انگار خیلی راضی هستید و این نوع فعالیت را دوست دارید؟

خیلی زیاد. امکان ندارد در محلی باشید که بچه‌ها در آنجا حضور داشته باشند و شما خوشحال نشوید و از آنها انرژی نگیرید. آنها به ما خیلی چیزها یاد می‌دهند. با آن که این سفرها، سفرهای سختی بودند، ولی شادی و امید آنها هم به من چیزهای زیادی یاد می‌دهد و مرا در کاری که انجام می‌دهم قوی‌تر و ثابت‌قدم‌تر می‌کند.


* این سفرها، لطمه‌ای به کار و فعالیت بازیگری‌تان نمی‌زند؟

به همان صحبت اول گفت‌وگو برمی‌گردم که به نوجوانان و جوانان گفتم در کنار حرفه بازیگری، کار دیگری هم داشته باشند. از روزی که کار بازیگری را شروع کردم، هیچ حسابی روی درآمد آن باز نکردم. در کنار آن کار دیگری داشتم. من در یونیسف فعالیت می‌کنم و یک تولیدی لباس هم دارم. بازیگری برایم یک عشق است و حتماً هدف اول و اصلی را تشکیل می‌دهد. اما اگر یک برنامه‌ریزی درست داشته باشیم، می‌توانیم به همه کارهای خود برسیم. این یکی از چیزهایی است که در طول این سال‌ها یاد گرفته‌ام. در حال حاضر هم به فعالیت یونیسف می‌رسم و سفرهایم را می‌روم و هم در فیلم‌های جدید بازی می‌کنم. برای مثال، با وجود این همه برنامه، من سال قبل در چهار فیلم سینمایی بازی کردم.

* با وجود تولیدی لباس، خیاطی هم می‌کنید؟

در حد کم بله. ولی وقتی قرار باشد کار گسترش داشته باشد، خیر. خوشبختانه به دلیل حرفه بازیگری، من مجبورم برای هر فیلم تازه‌ای یک چیز‌هایی را (حتی در حد ابتدایی) یاد بگیرم. برای مثال من ورزش تای چی را برای یک فیلم یاد گرفتم و به کلاس شمشیربازی و ژیمناستیک رفتم تا در یک نمایش، بتوانم نقشم را بهتر بازی کنم.

* شما سال قبل جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل را برای «بیست» گرفتید. جایزه و تشویق چه تأثیری در کار شما دارد؟

اصلاً فرق نمی‌کند شما چه سنی دارید و در چه موقعیت و جایگاه و حرفه‌ای هستید.چه نوجوان باشید و چه بزرگسال، جایزه همیشه بهترین مشوق است و من هم قطعاً خیلی از آن خوشم می‌آید. در عین حال با تشویق و جایزه دادن، وظیفه یک بازیگر سخت‌تر می‌شود. کسی که جایزه می‌گیرد در ادامه مسیر خود، کمتر باید خطا کند.

درباره الی کاری از اصغر فرهادی

با بازی : ترانه علیدوستی، گلشیفته فراهانی، مانی حقیقی، شهاب حسینی، مریلا زارعی، رعنا آزادی ور، احمد مهرانفر، صابر ابر و پیمان معادی - بازیگران خردسال: فرزین صابر بهلولی، متین فتورچی، آینار آناهید و فاطمه شورمج

 خلاصه داستان :

چند خانواده جوان برای تفریح به شمال می روند. "الی" (ترانه علیدوستی) مربی مهد کودک فرزند "سپیده" (گلشیفته فراهانی) هم با این جمع همراه می شود. قرار است "الی" با "احمد" (شهاب حسینی) که از آلمان برگشته و به تازگی از همسرش جدا شده آشنا شود.
این جمع پس از جستجو سرانجام ویلایی کنار دریا اجاره می کنند ... احمد از الی خوشش می آید. روز بعد "الی" در کمال ناباوری ناپدید می شود و ...

سینما های نمایش دهنده :

آفریقا، جوان، آزادی، ماندانا، فلسطین، پردیس زندگی، پردیس ملت، ایران، پایتخت، کانون، مرکزی، گلریز، ملت، اریکه ایرانیان، پارس، سپیده، فرهنگ، شاهد، پردیس تماشا، موزه سینما، فرهنگسرای نیاوران و ایرانیان
...

 

فیلم امشب شب مهتابه

کاری از محمد هادی کریمی

با بازی : مهناز افشار، دانیال عبادی، امیرحسین آرمان، مهوش افشارپناه، ایمان حضرتی، شیوا خنیاگر، آرش تاج
...

 

خلاصه داستان:

یک آهنگساز در زندگی اش دچار مشکلاتی می شود.

 

 هرچی تو بخوای

کاری از محمد متوسلانی

با بازی : لادن مستوفی، مجید صالحی، حسن شکوهی، ساعد هدایتی، بهمن دان، علی کاظمی، سعید پیردوست، زهره صفوی، ابراهیم آبادی، محمد ابهری
...

خلاصه داستان: ماشین راننده جوانی توسط دختری به سرقت می رود. جوان اگر ماشین را که متعلق به صاحب کارش است ظرف 24 ساعت نتواند پیدا کند، کار و اعتبار و آبرویش را از دست می دهد.

خروس جنگی

کاری از مسعود اطیابی

 

با بازی :رضا عطاران، مریلا زارعی، احمد پورمخبر، کیومرث ملک مطیعی، کیانوش گرامی، شهربانو موسوی

خلاصه داستان: قصه فیلم درباره زن و شوهری است که یک روز جایشان با یکدیگر عوض می شود و این جابجایی باعث ایجاد حوادثی می شود که ...

سینماهای نمایش دهنده: قدس، ایران، پردیس زندگی، پردیس ملت، اریکه ایرانیان، ماندانا، فلسطین، مرکزی، آزادی، جوان، عصر جدید، بهمن، پایتخت، تهران، حافظ، شاهد، پردیس تماشا، پیوند، جی، پیام، فرهنگسرای دختران و کانون شریعتی

پسر تهرونی

کاری از کاظم راست گفتار

با بازی : امین حیایی، سارا خوئینی‌ها، طناز طباطبایی، فلامک جنیدی، محمدرضا امیرصادقی، یوسف صیادی، نادر سلیمانی، امیر نوری، جواد هاشمی، داود موثقی، محمد ابهری، عاطفه باقری

اصرار پدرش (محمدرضا شریفی نیا) به ازدواج روبرو می شود. اما سروش که در گذشته پنج بار شکست عشقی خورده است حاضر به ازدواج نمی شود. پدر سروش از او چک و سفته هایی دارد و سروش را تهدید می کند که اگر ازدواج نکند آنها را به اجرا خواهد گذاشت اما سروش قصد ازدواج ندارد. داستان ادامه دارد تا روزی که سروش به صورت تصادفی با لیلی (طناز طباطبایی) که اتفاقاً او هم قصد ازدواج ندارد آشنا می شود ...

 

پاتو زمین نذار

کاری از ایرج قادری

با بازی : ایرج قادری، شیلا خداداد، مهرانه مهین ترابی، مهدی سلوکی، میرطاهر مظلومی و سحر ریحانی

 

خلاصه داستان: فیلم، داستان مردی است که قدرت و پول زیادی دارد اما اتفاق کوچکی باعث متحول شدن زندگی او می شود.

 

 

 

«نیوشا ضیغمی» بازیگر سینما برای نخستین‌ بار در مقام سرمایه‌گذار در تولید فیلم سینمایی «همه چیز درباره سارا» مشارکت می‌کند.

«پیمان عباسی» که مشترکا با «نیوشا ضیغمی» دفتر تهیه و تولید آثار سینمایی را تأسیس کرده‌، در این باره گفت: با تأسیس این دفتر تهیه و تولید قرار است سه پروژه سینمایی را برای شروع کار تهیه‌ کنیم که یکی از آنها «همه چیز درباره سارا» نام دارد.
این فیلمنامه‌نویس سینما و تلویزیون گفت: این فیلم اولین تجربه فیلمنامه‌نویسی «نیوشا ضیغمی» نیز به شمار می‌رود. ایشان طرح فیلمنامه را ارائه کردند و با هم شروع به نوشتن آن کردیم و بحث تأمین بودجه، سرمایه و تولید را در مرحله اولیه داریم.
عباسی با اشاره به داستان و ویژگی‌های این فیلم، گفت: این فیلم که اثری کاملا کمدی است، قصه آشنایی دختر و پسری را روایت می‌کند که ماجراهایی که در روز ازدواجشان به وجود می‌آید.
وی افزود: فیلم کاری پر بازیگر و پر پرسوناژ است که با بازیگران شناخته‌شده‌ای ساخته می‌شود و خانم ضیغمی نیز قصد بازی در این فیلم را نیز ندارند.
به گفته عباسی، برای کارگردانی این پروژه رایزنی‌هایی با کارگردان‌های به نام سینما شده است، که به زودی کارگردان این فیلم مشخص می‌شود.
به گزارش فارس، «نیوشا ضیغمی» که بازیگری را با ایفای نقش در سریال «در چشم باد» آغاز کرده، تاکنون در فیلم‌هایی چون شوریده،گناه من، مواجهه، پارک وی، توفیق اجباری، تردست، قرنطینه، تلافی، حس پنهان، و اخراجی‌ها 1و 2 بازی کرده است.

متن نامه مذکور خطاب به شجریان در این سایت هم منعکس شده بود که با
واکنش‌های فراوانی رو به رو شد. این جا مقاله‌ای در همین باره را
می‌خوانید.

 فرزند شهیدی در پیامی برای «تابناک» آورده است:

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام....از
این که وقت گذاشتم و این جملات توهین‌آمیز و به قول نویسنده نه از روی
اسائه ادب ( عجب!) رو خوندم شرمنده ام...این که اینقدر تاب و توان شنیدن
حرف‌های مخالف خودمان را نداریم و برایمان فرقی نمی‌کند که طرف حسابمان چه
کسانی هستند.

مقاله ( توهین نامه) این نهاد به اصطلاح حزب‌الله!!
که من نمی‌دانم و هیچ کجای قرآن و شرایع اسلام ندیدم که به احزاب خدا چنین
اجازه‌ای داده شده باشد که بتوانند با بدترین کلمات ممکن و بی ادبانه ترین
جملات تمام شخصیت و سابقه هنری یک مرد، یک استاد رو به حراج بگذارند... .

من
از نگارنده این مطالب موهن می‌پرسم... زمانی که این مرد به کمک زلزله
زدگان بمی شتافت، انصار حزب‌الله کجا بود؟ زمانی که استاد «دکان دو نبش
گلویشان» را برای کمک به مردم داغ دیده بم به حراج بی منت گذاشته بودند
شما چه می‌کردید؟

با این اوصاف، آیا این شما نیستید که «نمک
نشناسی» را به حد اعلای خودش رسانده‌اید؟ متأسفانه گویا این ادبیات سخیف
که «هر که مخالف من است فحش و استهزای او رواست» بین طبقه به ظاهر اصولگرا
تبدیل به یک رسم و عادت شده است.

نوشتن درباره فرزند استاد شجریان
نیز در واقع گزافه گفتن و جان خسته کردن است. شما در مورد چه کسی این گونه
صحبت می‌کنید؟ آیا همایون شجریان این قدر از نظر هنری پست و کم ارزش شده
است که برای مطرح شدن نیاز به رسانه به ظاهر ملی جمهوری اسلامی ایران
داشته باشد؟

البته بر شما انصار حزب‌الله که بعید می‌دانم به غیر
از ربنای استاد در ماه مبارک رمضان نوای دیگری از این به اصطلاح شما
«آوازخوان» شنیده باشید، حرجی نیست که کنسرت‌ها و برنامه‌های شلوغ و پر
بیننده این هنرمند گرامی را همراه پدر بزرگوارشان در کشورهای اروپایی و
آمریکایی ندیده باشید! مگر این که شما این حضور و استقبال بی نظیر از صدای
این دو هنرمند در اقصی نقاط دنیا را به تبلیغ صدایشان از رسانه ملی مرتبط
بدانید و بار تبلیغاتی این رسانه را این قدر وسیع بدانید که جهانیان از
صبح تا شام پای برنامه‌های این رسانه [...] می‌نشینند و از آن تاثیر
می‌پذیرند؟

در آخر می‌خواهم بگویم. زمانی که پدران من و امثال من
در جبهه‌های حق علیه باطل جانشان را در کف دستشان گذاشته بودند و در مقابل
گلوله دشمن سینه سپر می‌کردند شما انصار به اصطلاح حزب‌الله کجا بودید؟
نقش یادگاری کدام گلوله را یدک می‌کشید که از همت‌ها و فهمیده‌ها و امثال
شهید بزرگوار متوسلیان مایه می‌گذارید؟ همین شماها نبودید که در جریان
برنامه‌های انتخاباتی یکی از کاندیداها به حق یا ناحق و فقط به واسطه
اعلام حمایت خانواده جمعی از سرداران شهید این ملت بی رحمانه و گستاخانه
به عزیزان و جگرگوشه‌های این بزرگان توهین کردید؟

[...]

خداوند
در قرآن می فرماید: و لاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا
بغیر علم کذلک زینا لکل امه عملهم ثم الی ربهم مرجعهم فیبنهم بما کانوا
یعملون(انعام. 108) معبود کسانی را که غیر خدا را می خوانند دشنام ندهید
مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر
امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها
را از آنچه عمل می کردند آگاه می سازد (و پاداش و کیفر می دهد)

در
تفسیر نمونه آمده است: هیچگاه بتها و معبودهای مشرکان را دشنام ندهید،
زیرا این عمل سبب می شود که آنها نیز نسبت به ساحت قدس خداوند همین کار را
از روی ظلم و ستم و جهل و نادانی انجام دهند.در روایات اسلامی نیز منطق
قرآن درباره ترک دشنام به گمراهان و منحرفان، تعقیب شده و پیشوایان بزرگ
اسلام به مسلمانان دستور داده اند همیشه روی منطق و استدلال تکیه کنند و
به حربه بی حاصل دشنام نسبت به معتقدات مخالفان، متوسل نشوند.

در
نهج البلاغه می خوانیم که علی(ع) به جمعی از یارانش که پیروان معاویه را
در ایام جنگ صفین دشنام می دادند می فرماید: انی اکره لکم ان تکونوا
سبابین و لکنکم لو وصفتم اعمالهم و ذکرتم حالهم کان اصوب فی القول و ابلغ
فی العذر. من خوش ندارم که شما فحاش باشید، اگر شما به جای دشنام، اعمال
آنها را برشمرید و حالات آنها را متذکر شوید (و روی اعمالشان تجزیه و
تحلیل نمائید) به حق و راستی نزدیکتر است و برای اتمام حجت بهتر.

فاستعذ بالله من الشیطان الرجیم

فرزند یکی از شهدای دفاع مقدس.

فیلم سینمایی
"درباره الی" به کارگردانی اصغر فرهادی پرمخاطب‌ترین فیلم اکران است که تا
به حال بیش از 200 میلیون تومان فروخته و انتظار می‌رود در روزهای آینده
با تغییر شرایط فروش آن بیشتر شود.


 فیلم "درباره الی" به
کارگردانی اصغر فرهادی پس از 12 روز نمایش در 20 سالن 205 میلیون تومان
فروش داشته است. این فیلم داستان سفر چند خانواده به شمال است. این سفر با
حادثه‌ای که برای الی اتفاق می‌افتد شکل دیگری پیدا می‌کند. شهاب حسینی،
گلشیفته فراهانی، ترانه علیدوستی، مانی حقیقی و مریلا زارعی بازیگران این
فیلم هستند.

"خروس جنگی" دومین فیلم سینمایی مسعود اطیابی یک کمدی
خانوادگی مفرح است که در 21 سینما روی پرده رفته است. "خروس جنگی" پس از
پنج روز نمایش 40 میلیون تومان فروش داشته است. داستان این فیلم درباره زن
و شوهری است که یک روز جایشان با هم عوض می‌شود.


رضا عطاران،
مریلا زارعی نقش‌های اصلی این فیلم را بازی می‌کنند که پس از "درباره الی"
دومین فیلم پرفروش روی پرده است. مریلا زارعی بازیگر این دو فیلم پرمخاطب،
دو نقش متفاوت را در این فیلمها تجربه کرده است.

نمایش فیلم
سینمایی "امشب شب مهتابه" به کارگردانی محمدهادی کریمی در 19 سالن ادامه
دارد. دومین فیلم این فیلمنامه‌نویس پرکار سینمای ایران داستانی عاشقانه
دارد و درباره روزهای پایانی عمر یک خواننده جوان است. دانیال عبادی و
مهناز افشار نقش‌های اصلی این فیلم را بازی می‌کنند.

"امشب شب
مهتابه" تنها فیلم روی پرده است که فضایی عاشقانه و تراژیک دارد و شاید
این تفاوت برای مخاطب جذاب باشد. فیلم تازه کریمی پس از 4 روز 25 میلیون
تومان فروش داشته که رقم قابل قبولی است. با توجه به شرایط اجتماعی و
اکران فیلم‌ پرمخاطب "درباره الی" فروش"امشب شب مهتابه" امیدوارکننده به
نظر می‌رسد و می‌توان انتظار داشت فیلم در روزهای آینده به فروش بالاتری
برسد.

"هر چی تو بخوای" به کارگردانی محمد متوسلانی دیگر فیلم روی
پرده یک کمدی مفرح با داستان و فضایی آشنا است. پسری اتومبیلی را به امانت
می‌گیرد و با اتومبیل دختری تصادف می‌کند و این آغاز ماجراهایی است که
آنها را به یکدیگر علاقمند می‌کند. محمد متوسلانی پس از سال‌ها دوری از
سینما این فیلم را کارگردانی کرده است. "هر چی تو بخوای" پس از پنج روز
نمایش در 14 سالن 9 میلیون تومان فروش کرده است. لادن مستوفی، مجید صالحی
و حسن شکوهی بازیگران این فیلم هستند.

اکران فیلم سینمایی "پاتو
زمین نذار" به کارگردانی ایرج قادری پس از 29 روز ادامه دارد، این فیلم که
در 12 سالن تهران روی پرده رفته داستان مردی میانسال و معتمد محل است که
با زنی شهرستانی آشنا می‌شود و با او ازدواج می‌کند، این ازدواج مشکلاتی
در زندگی خانوادگی مرد به وجود می‌آورد.

ایرج قادری، مهرانه
مهین‌ترابی، مهدی سلوکی و شیلا خداداد نقش‌های اصلی این فییلم را بازی
می‌کنند. فیلم تازه قادری 140 میلیون تومان فروش کرده و نمایش آن در
سینماهای تهران و شهرستان‌ها ادامه دارد.

اکران عمومی فیلم سینمایی
"کلبه" به کارگردانی جواد افشار در هشت سالن ادامه دارد. فیلم داستان چهار
دانشجو است که به سفری می‌روند و درگیر یک ماجرای قتل می‌شوند. کامبیز
دیرباز، جمشید هاشمپور، بهاره افشاری و سحر ریحانی بازیگران این فیلم
هستند. "کلبه" پس از 22 روز نمایش در هشت سالن به فروش 70 میلیون تومانی
دست پیدا کرده است. فروش این فیلم در روزهای اخیر نسبت به گذشته افت داشته
است.

" یادم باشد" حرفی نزنم که به کسی بر بخورد، خطی ننویسم که آزار دهد کسی
را ، راهی نروم که بیراه باشد، نگاهی نکنم ، که دل کسی بلرزد...


پرویز پرستویی هنرمند و بازیگر صاحب‌نام کشورمان طی یادداشتی در حمایت از مهندس موسوی نوشت:
یک
روز که در خانه نشسته بودم و برنامه‌های تلویزیون را دنبال می‌کردم متوجه
شدم کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری قرار است مناظره تلویزیونی داشته
باشند. خیلی شگفت زده نشدم ولی به فکر فرو رفتم چون هرکدام از کاندیداها
را می‌شناختم، چون در طول این سی سال انقلاب را دیدم و حضور داشتم ، چون
جنگ را دیدم و در آن سهیم بودم و بعد از جنگ را هم که پر از نابسامانی و
تورم و بیکاری و سازندگی و تحریم بود، بی‌خبر نبودم ضمن این که در حدود
چهل سال در عرصه فرهنگ و هنر در خدمت مردم و مملکتم بودم و هستم و خواهم
بود. همیشه دغدغه‌ام این بوده که ملت ایران مستحق آزادی، آرامش، آسایش و
رفاه هستند تا این که روز موعود سر رسید و اولین جلسه خیلی آرام و خوب و
با نقطه نظرهای کاندیداها و برنامه‌های آتی آنها شروع شد و در جلسه دوم از
همان اول جلسه با افشاگری، تهمت و هتک حرمت آن هم از جانب کسی که خود رییس
جمهور است، شروع شد و همین طور در جلسه‌های بعدی ادامه پیدا کرد. آن هم در
دوره‌ای که می‌شود گفت خیلی از جاهای دنیا، مردم پیگیر سرنوشت انتخابات
ملت ایران هستند. در جلسه بعد هم دوباره افشاگری‌های واهی، دوباره اشاره
به مسایل پشت پرده و زندگی شخصی و خصوصی و دوباره تخریب شخصیت. 

به
فکر فرو رفتم و با خودم درگیر شدم. از دوران کودکی یادم هست همیشه پدر و
مادران ما اگر با هم درگیر می‌شدند چه با خود یا فرزندان‌شان تمام سعی‌شان
این بود که همسایه بغلی نشنود. از شما ملت شریف می‌پرسم که آیا لازم است
در این مقطع حساس انتخابات که خیلی‌ها چشم دیدن ایران، ملت ایران و دولتش
را ندارند از همه مسایل خصوصی ما با خبر شوند؟ آیا این رواست که ما دشمنان
خود را شاد کنیم؟ چرا به این نمی‌اندیشیم که با این اوضاع و احوال تکلیف
بنده و امثال بنده به عنوان شهروند ایرانی چه خواهد شد؟ به چه کسی باید
اقتدا کرد ؟ آیا نمی‌شد هر کسی دیدگاه خودش را مطرح می‌کرد و قضاوت را بر
عهده مردم می‌گذاشت؟ آن هم مردم انقلابی شهیدپرور، فرهیخته، اندیشمند،
هنرمند، فرهنگی، زحمت کش، نجیب و وطن‌پرست. 

در این چند روزه از
برخی مسایل که در مناظره‌های تلویزیونی شاهدش بودم شرمنده شدم و باعث شد
دچار ابهام شوم و با خود بگویم چه کنم که خیلی هم تصمیم‌گیری در این شرایط
سخت نیست. پیش خودم گفتم ای بابا! بالاخره یک طوری می‌شود و یک نفر انتخاب
شود. من هم یک رای باید بدهم که می‌دهم. خیلی با خودم کلنجار رفتم و
نهایتا به این نتیجه رسیدم که حالا وقتش است من در انتخابات شرکت کنم و
اطرافیانم را مجاب کرده که حتما در این عزم ملی باید شرکت کنند. 

حالا
حرف آخرم این است که ملت ایران ملت شریف و نجیب و رنج کشیده برای اثبات
حقوق شهروندی و سربلندی و سرافرازی کشور ایران به طور جدی در این امر مهم
شرکت کنند و کسی را انتخاب کنند که شایسته است و قابل اطمینان و اعتماد.
به کسی که دلش برای ملتش می‌تپد، رای بدهند. به همین خاطر بنده با افتخار
به کسی رای می‌دهم که پرچم سبزش نشان از پرچم سبز سالار شهیدان است؛ به
امید بهروزی و پیروزی روزافزون برای ملت مهربان.